Πέρα από το ότι συμφωνώ απόλυτα μαζί του, σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν . Δεν είναι ο κλασικός παραμυθάς, δεν βασίζεται σε βασίλισσες ,δράκους, μάγισσες και ξωτικά. Οι κυριότεροι ήρωες των παραμυθιών του είναι φτωχοί και αδικημένοι άνθρωποι, που όμως έχουν ασυνήθιστα ψυχικά χαρίσματα, ευγένεια, ταλέντο, μεγαλοψυχία . Οι κακοί δεν είναι δράκοι ή μάγισσες των λαϊκών μυθιστοριών, αλλά εκπρόσωποι ανθρώπινων αδυναμιών, όπως ματαιοδοξίας, σνομπισμού ή εγωιστικής αδιαφορίας. Στα έργα του απεικονίζει τη ρεαλιστική και σύγχρονή του ζωή της μικροαστικής τάξης των πόλεων και χαρακτηρίζονται από δράση, χιούμορ και λεπτή σάτιρα.Ορισμένα από τα παραμύθια του αποκαλύπτουν μία αισιόδοξη πίστη στην επικράτηση του καλού και του ωραίου, άλλα είναι βαθιά απαισιόδοξα και έχουν δυσάρεστο τέλος.
Μερικά από τα πολύ γνωστά παραμύθια του είναι
Η μικρή γοργόνα
Τα κόκκινα παπούτσια
Η Βασίλισσα του χιονιού
Η Βασιλοπούλα και το ρεβίθι
Η Τοσοδούλα
Το ασχημόπαπο (ή το άσχημο παπί)
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα
Το μολυβένιο στρατιωτάκι (ή ο μολυβένιος στρατιώτης)
Κλείνοντας, θέλω να ρωτήσω, μήπως ζούμε σε ένα μελαγχολικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν; Μήπως εμείς είμαστε οι αφανής ήρωες του παραμυθιού;. Προσωπικά, θα ήθελα να είμαστε οι ήρωες του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Με μια μόνο διάφορα, θέλω να έχουμε ένα ευχάριστο τέλος και όχι το τέλος που είχε το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου